kafamda kurduğum gerçekleri düzenli ve sistematik bir şekilde her zaman yazıya tam istediğim gibi dökemiyorum. düşüncelerim çok dağınık ve sanki hepsi birden aynı anda aklıma üşüşüp tam yazacağım sırada kaçışıyorlar. dolayısıyla ne demek istediğim hep biraz anlaşılmaz kalıyor. bu açmazımın en işlemediği yer yazma üstelik yani yazarken uzun uzadıya düşünüp ne demek istediğimi kelimelere döküyorum fakat konuşurken ağzımdan uygunsuz kelimeler çıkıveriyor ve anlam istemediğim yerlere gidebiliyor. o yüzden galiba insanlarla tanıştığımda olmadık şeyler söyleyip kendimi garip bi insanmış gibi lanse ediyorum. daha doğrusu benim çabam olmadan garip bi insan oluyorum. belli bir zaman geçtikten sonra insanlar beni tanıdıkça konuşurken ne demek istediğimi yavaş yavaş anlamaya başlıyorlar o zaman espirilerim daha komik hale geliyor ve muhabbetim onları sarıyor gayet geyik bi insan haline geliyorum. anadilimde bu kadar saçmalarken yabancı bir dilde saçmalama katsayım kendini parabolik olarak çoğaltıyor o yüzden susmayı yeğliyorum.
sözün özü şudur burada yazacaklarımdan kısmen sorumlu olduğumdur. her yazdığım doğru , her düşündüğüm şey gerçek, ben bilirim böyledir, hayatın anlamı şudur gibi şeyler yazarsam bilin ki ben masumum.
telefon konuşması:
"nerdesin?"
"ben mi? hımmm... hiç bi yerde!" (orası nasıl tarif edilir bilememiştim)
